کارگردان ظهور بسیار نزدیک است بازداشت شد!

 به نقل از فرارو: 

دکتر وحید یامین پور، مجری سابق برنامه دیروز، امروز و فردا در رجانیوز نوشت:   

قاصد پیامکی فرستاد که "کارگردان ظهور بسیار نزدیک است بازداشت شد". دلم ریخت و پریشان شدم. فیلم را دیده ام. آماتور است و پر است از ایراد. معلوم است که هیچ نهاد یا سازمان رسمی یا اراده‌ی ویژه ی سیاسی پشت پرده ندارد. علاوه بر اینکه برخی از دست اندرکارانش را می شناسم. جوان هایی هستند که در محیط طلبگی از سر احساس تکلیف و با نیت خیر دست به کار شده اند و احتمالا در خواب هم نمی دیدند که ظرف چند هفته نیروهای غیبی(!) میلیون‌ها نسخه از کار را تکثیر و توزیع کنند و بشوند مساله اول فرهنگی کشور!

کار به صحت و سقم ادعاهایش ندارم که کار علماست هرچند همین حرف ها بارها و بارها در یادداشت ها و منبرها و سی‌دی‌ها و کتاب های مختلف به انحای دیگر گفته شده بود و این عکس العمل شدید و سخت را برنیانگیخته بود. با این حال، من هم معتقدم در دورانی که همه چیز کالا می شود، نباید مقدس ترین معتقدات دینی برود در سی‌دی و دست هرکسی بیافتد و نقل محافل شود تا درباره اش مثل نقل و نبات اظهار نظر کنند. این حرف‌ها درست و غلطش حرف‌های نخبگانی است نه آجیل خورده ریزه ی سر فرشی.

اما بازداشت عواملش واقعا برای من اتفاق تلخی است. 

 به این فکر می‌کنم که بازهم چند جوان متدین بدون پشتوانه سیاسی وسط میدان افتادند و خواستند کاری بکنند... که نفله شدند.  

مثل همان جوانک‌هایی که در شیراز به‌خاطر اعتراض به زمین خواری بازداشت شدند، مثل طلبه سیرجانی، مثل چندین جوان حزب الهی دیگری که چند روز پیش جلوی کنسولگری عربستان در مشهد بازداشت شدند، مثل جوانی که چندی پیش در جلسه سخنرانی یکی از مسوولین مملکتی در قم بازداشت شد، مثل احضار کاوه اشتهاردی و مسئول بسیج امیرکبیر، مثل خیلی های دیگر که فقط به‌خاطر دغدغه های انقلابی وسط آمدند و اول به به و چه چه شنیدند و دست آخر شدند "جوان خام و افراطی" و ممنوع التصویر شدند یا به دادگاه احضار یا از دانشگاه‌شان اخراج شدند و...

واقعا اگر قرار است کسانی را که به اعتقادات مردم لطمه می‌زنند، احساسات عمومی را جریحه دار می کنند و رفتارهای فرهنگی توهین آمیز داشته اند، بازداشت کنیم الان نباید تهمینه میلانی را به‌خاطر حرف‌های چند شب پیش او در برنامه هفت و معلم را برای تقدیر از آنجلینا جولی و بهروز افخمی را به‌خاطر خراب کردن تنها اثر سینمایی راجع به امام(ره) و علی عطشانی را به‌خاطر "دموکراسی تو روز روشن" و اصغر فرهادی را به‌خاطر درباره الی و جدایی نادر از سیمین و حرف‌های موهن اخیرش در فرانسه و مسوول پخش چندین فیلم امریکایی مخرب در ایام نوروز از تلویزیون جمهوری اسلامی و بهرامیان را برای سریال مخرب ساعت شنی و... را بازداشت می کردند؟

و البته این لیست برای صدها نفر جا دارد از سینماگرهای غرب‌زده که میلیاردها تومان سرمایه فرهنگی را پای جشنواره های صهیونیستی ریختند تا آقازاده هایی که صبح در دیزین اسکی روی برف دارند و عصر در کیش اسکی روی آب تا بازیکن های میلیونی فوتبال که دم به دقیقه در پارتی های شبانه رویت می شوند تا هنرپیشه هایی که سی‌دی‌هایشان نقل و نبات مجالس خاله زنکی است تا برخی مدیران رسانه ملی و مدیرمسوولان نشریات زرد وخیلی های دیگر که به‌جایشان "..." می‌گذارم.

کاری به قوه محترم قضائیه ندارم که به‌خاطر رشته ام می دانم با چه مصیبت هایی در مسیر اجرای عدالت و حکم خدا مواجه است. با هم سلک هایم در رسانه ها کار دارم که آنجا که باید حرف بزنند، سکوت می کنند و باج می دهند و جای دیگر مدافع حریم دین و انقلاب می شوند. ما به اندازه ای که مسوول گفتن برخی حرف‌ها هستیم، به همان اندازه برای نگفتن برخی حرف‌ها هم مسوول هستیم.

مراجع عظام تقلید، پشتوانه های این انقلاب هستند. همین طلبه جوانی که این مستند را ساخته، از شیوه گزارش هایی که به علما داده اند، به شدت گلایه کرده است. نمی دانم چه نیتی بوده است که موجی از تکذیبیه و انکار راه می‌افتد و دودی درست می شود تا به چشمی فرو برود. چرا وقتی وزارت فرهنگ خاتمی فرش از زیر پای سینمای ایران کشید و کتاب های کوئیلو و اوشو رو به اسم کتاب دینی در بازار ریخت، کسی نرفت تا از علما دست خط بگیرد یا به آن بزرگواران گزارش بدهد. چرا وقتی تمام سازوکار حاکمیتی دولت اصلاحات در خدمت نهادینه کردن حاکمیت دوگانه و به رسمیت شناختن رژیم صهیونیستی و رفتار پلورالیستیک با دین و انقلاب و هضم شدن در نظم نوین جهانی و عقب نشینی از اهداف راهبردی انقلاب اسلامی و... بود، آقایان نمی رفتند تا به علما واقعیات را گزارش بدهند و مردم را روشن کنند.

می ترسم بیش از این حرف بزنم و متهم به تشویش اذهان عمومی شوم. علاقه‌مند به بازداشت کسی نیستم؛ ولی حواس‌مان باشد که چه کسانی لابلای انبوه داد و قال ها و نگرانی ها و بگو مگوها نفله می شوند. جوان های حزب الهی مظلوم هستند، کار به آنجا نرسد که عطای امر به معروف و نهی از منکر را به لقایش ببخشند و برای تبلیغ دین و انقلاب لاقید شوند و بروند دنبال کار اقتصادی... مثل خیلی از قدیمی‌ترها!

این دو فراز از رهبر معظم انقلاب باید چراغ راه باشد:

«یک مطلب دیگر هم عرض کنم و آن این است که، در دستگاه قضایى جمهورى اسلامى، باید براى ضعفا یک نگاه مؤکد و یک عطف نظر ویژه وجود داشته باشد. تردیدى نیست که در مقابل ترازوى عدل، همه یکسانند؛ اما ضعفا غالباً - یا در بسیارى از اوقات - دستشان به ترازودار عدالت نمى‏رسد و زبان گویا ندارند. خیلى فاصله است بین آن متخلفِ قانوندان که پیچ و خم‌هاى قانون را مى‏شناسد؛ مى‏فهمد از کجا وارد شود، کجا تندروى کُند، کجا کُند روى کند، کجا لبخند بزند، کجا اخم کند، با هرکسى چگونه رفتار کند، کجا را امضا کند و کجا را امضا کند که گیر نیفتد؛ با آن انسان ضعیفى که این پیچ و خم‌ها را بلد نیست. فرق است بین آن کس که توانایى دارد وکیل زبردستى را به استخدام درآورد تا برایش همه جاده‏ها را صاف کند، و کسى که چنین توانایى را ندارد. اینها یکسان نیستند. بله؛ آن‏جا که بناى ترازو کردن سخن حق و سخن باطل است، همه یکسانند. اگر دزد بر دیوار خانه کسى نردبان بگذارد، شما نگاه نمى‏کنید که این خانه، خانه کیست. خانه هر که باشد، دزد را تعقیب خواهید کرد. در این شکى نیست. اما بالضروره، تفاوت است در رعایتى که مسوول و مرجع قضا باید نسبت به انسان ضعیف بکند:

کوزه بى دسته چو بینى، به دو دستش بردار

مرد بى برگ و نوا را، سبک از جاى مگیر

لذا باید توجه کرد. غالب عناصر مؤمن و حزب‏اللهى و کسانى که در میدانهاى دفاع از جمهورى اسلامى در خطوط مقدم قرار گرفتند، جزو دسته دومند. چقدر از جوانان خوب و مؤمن و حزب‏اللهى که در حادثه‏اى دچار شده‏اند و حتى گاهى بعضى از مسؤولین جریان قضا هم اعتراف مى‏کنند و مى‏گویند «ما مى‏دانیم که این بى‏تقصیر است، لکن دست و بالمان بسته است! روال قانونى! آن طرف زرنگ بوده و طورى حرکت کرده که نمى‏شود به نفع این مظلوم کارى انجام داد.» جاى استفاده از علم، این‏جاست.»
و نیز :

«همه ملت ایران وظیفه دارند که از عناصر فداکار و ایثارگر، قلباً و لساناً متشکر باشند. ما همه زیر بار منت این ایثارگران هستیم. البته غرب‌زده‏ها و دل‌داده‏هاى به اربابان خارجى و کسانى که خواب دوران حکومت طاغوت را مى‏بینند و دل‌شان مى‏خواهد که با امریکا نَرد دوستى ببازند و مثل کشورهاى دست‏نشانده، دور از نام اسلام و پرچم اسلام، زیر بار طواغیت عالم بروند، خوشبختانه در جامعه ما مطرود و دورافتاده و منفورِ مردمند. اینها سعى مى‏کنند نام پاسدار و نام ارتشى و نام بسیجى و نام جانباز و نام شهید و نام آزاده و نام ایثارگر را مورد تحقیر قرار دهند. وقتى صحبت از ایثارگران مى‏شود، چهره‏هایشان درهم مى‏رود. وقتى صحبت از خانواده‏هاى شهدا، یا صحبت از نیروهاى بسیجى، یا صحبت از نیروهاى مؤمن حزب‏الله - که متن عمومى ملت ایرانند - مى‏شود، اینها چهره درهم مى‏کشند. در حالى که کشور ایران را همین نیروها حفظ کردند. الان هم همین نیروها حفظ مى‏کنند. الان هم در هر جبهه و در هر قسمتى، اگر خطرى این کشور را تهدید کند، آن کسانى حاضرند پا در میدان بگذارند و فداکارى کنند و از خودگذشتگى نشان دهند، که روحیه ایمانى و روحیه ایثار دارند. آدم‌هاى خودپرستِ منفعت‏طلبى که در همه عمرشان، به جز منافع شخصیشان چیز دیگرى را نمى‏بینند، اینها که از یک کشور دفاع نمى‏کنند؛ از منافع ملت دفاع نمى‏کنند. وقتِ جنگ که بشود، جاى اینها خالى است؛ وقتِ خطر که پیش آید، جاى اینها خالى است؛ وقتى خطرى نیست، زبان اینها دراز است: "سلقوکم باَلسنةٍ حداد"»